Gineke deelt haar verhaal over haar dochter Kirsten (van 42 jaar) die een eetstoornis aan het overwinnen is.
Men denkt zo vaak dat het je eigen schuld is dat je zo dik bent want immers: ’ieder pondje gaat door het mondje.’ Mijn dochter Kirsten vertelde ons toen ze 130 kilo woog dat ze een maagverkleining wilde ondergaan om van haar overtollige kilo’s af te komen. We schrokken ervan, dit is een grote ingreep die ook niet zonder risico’s is.
Zaterdag 14 maart, 2016. Daar zit je dan als moeder op de bank naast je dochter van 42 jaar die enthousiast vertelt over een gezellig weekend op de Veluwe met allemaal lotgenoten die een eetstoornis hebben. Eetstoornis? Ik heb geluisterd naar haar verhalen en ben er ook erg van geschrokken. Vooral van de emoties die bij haar los gekomen zijn. Ik heb nooit geweten dat het zo diep zat bij haar. Ik schaam me een beetje dat ik als moeder niet gemerkt heb dat mijn dochter al meer dan 25 jaar aan een eetstoornis lijdt! Zoals ze het zelf beschrijft heeft ze een ‘eetmonster’ in haar hoofd en wat dat monster aangericht heeft is niet mis.
Kirsten zag er ondanks haar overtollige kilo’s altijd goed gekleed en verzorgd uit.
Door haar vrolijke natuur is ze altijd en overal een welkome gast. Als Kirsten de deur binnenkomt, is het huis gevuld met lawaai en vrolijkheid. Ze geniet van het leven en houdt van mensen en gezelligheid om zich heen. Zo dacht ik. Ik heb nooit geweten dat dit allemaal alleen maar de buitenkant van Kirsten was en ik had er geen idee van dat er een monster in haar hoofd zat die haar leven beheerst.
Op een middag in 2007 kreeg ik een telefoontje
Op een middag in 2007 kreeg ik een telefoontje van Kirsten en ze vroeg me of ze ’s avonds een hapje mee eten kon. Natuurlijk was dat geen probleem, het is altijd gezellig als Kirsten komt. Na het eten vertelde ze dat ze iets met ons bespreken wilde. Ze vertelde ons dat ze een maagverkleining wilde ondergaan om van haar overtollige kilo’s af te komen. We schrokken ervan, dit is een grote ingreep die ook niet zonder risico’s is. Maar toch hebben we haar gesteund in haar besluit en zijn samen met haar dit traject ingegaan. We hebben zo vaak samen gelijnd en nu ze voor deze manier van afvallen gekozen heeft willen wij haar ook nu helpen om dit traject goed af te sluiten. En dat is gelukt, Kirsten is 65 kilo afgevallen!
De maagverkleining was absoluut geen makkelijk besluit. Als er iemand is die denkt dat het een makkelijk besluit is om op deze manier af te vallen heeft het mis. Het is namelijk een traject dat niet eenvoudig is, want op deze manier duurt het ook lang voordat je 65 kilo kwijt raakt. En ook deze manier van afvallen heeft veel moeilijke momenten! Ik heb veel respect voor mensen die er zoveel voor over hebben om weer een normaal en gezond lichaamsgewicht te krijgen.
Het is je eigen schuld dat je dik bent.
Men denkt zo vaak dat het je eigen schuld is dat je zo dik bent want immers: ’ieder pondje gaat door het mondje.’ Ik weet waar ik over spreek want ik ben ook al mijn levenslang opzoek naar de balans tussen mijn vraatzucht en mijn ijdelheid. Kirsten is dus mooi afgevallen en nu zou je denken het probleem is opgelost maar dat is dus niet waar. Het monster heeft zich een poosje koest gehouden maar kwam weer terug en het gevecht begon opnieuw. Het eten moest nu gecompenseerd worden door (dwangmatig) bewegen want het gewicht MOEST natuurlijk op peil blijven. Nog een rust in haar hoofd.
Toen kreeg Kirsten een burn-out. Onze Kirsten een burn-out?
Hoe kan dat nou dat is toch niets voor Kirsten? Door al de regeltjes die voor zichzelf gecreëerd heeft is Kirsten zonder het zelf in de gaten te hebben een perfectionist geworden en dit heeft er mede toe geleid dat ze een burn-out kreeg. Door verschillende coaches die haar geholpen hebben om haar burn-out te genezen is er behoorlijk in haar verleden gewroet. Hierdoor kwam Kirsten haar eetgedrag ook aan de orde en kwam Kirsten er achter dat ze een eetstoornis heeft. Daar moet je dan eerst een burn-out voor krijgen!
Als moeder vraag je je dan af,… wat heb ik gemist?
Ik heb nooit gedacht bij Kirsten aan een eetstoornis. Volgens mij hield ze gewoon van lekker en veel eten zoals de hele familie dat doet. Bij Kirsten liep het wel wat uit de hand en was het wat extreem, maar een eetstoornis kwam niet bij mij op. Nu heb ik het idee dat het niet eten eerder als eetstoornis wordt herkend dan het overvloedig eten. Hoe dan ook ieder vorm van eetstoornissen heeft aandacht en hulp nodig. Ik weet dat Kirsten erg blij is met de hulp van Isabelle (ISA Power) die het zelf heeft meegemaakt en weet hoe het is om een eetstoornis te hebben.
Wie kan beter helpen dan iemand die het zelf aan den lijve ondervonden heeft?
Ik zie dat Kirsten op de goede weg is samen met haar coach om definitief met het ‘eetmonster’ af te rekenen. Kirsten is pas 42 jaar en ik hoop dat ze nog lang mag genieten van haar leven zonder eetmonster in haar hoofd! En ik weet dat Kirsten me niets kwalijk neemt want ook zij heeft pas sinds kort haar eetstoornis geaccepteerd. En volgens mij kun je pas beginnen met het overwinnen van een eetstoornis als je toegeeft dat je een eetstoornis hebt.
Gineke, Moeder van Kirsten