Dit verhaal is geschreven door dappere moeder – Angelique
Toen haar zoon 12 jaar was zag ze haar hem veranderen in iemand die ze niet meer kende. De eetstoornis nam controle over hem. Van alle mensen die aan anorexia lijden is ongeveer 10% tot 15% man/jongen.
Wat is er toch met hem aan de hand?
Het was eind groep 8 (Rowan was toen 12 jaar) en er gebeurde van alles. Je leeft in een roes, je ziet je zoon veranderen in iemand die je niet kent. Rowan was een fanatiek voetballer en had maar 1 droom : profvoetballer worden!
Mijn moeder hart verscheurde...
Met de dingen die hij allemaal deed zag ik, en velen buitenstaanders met mij, dat hem op deze manier niet zou gaan lukken. Na een afwijziging bij een selectie van een voetbalclub leek het wel of er iets in hem was geknapt. Hij wilde voetballen en zijn middelbare tijd bij het Scheldemondcollege doen. Hij had zich voor 200% ingezet en het lukte hem gewoon niet. Hij werd onrustig, ging eigen trainingsschema’s aanleggen, vermagerde sterk en leefde in zijn eigen wereld. School werd ook angstig. We beseften dat het gruwelijk mis zou kunnen gaan.
Op school hadden ze al een plan klaar liggen voor de dag waarop het mis zou kunnen gaan met Rowan. We keken er allemaal op toe en konden ‘het’ destijds nog geen naam geven. Hij rende zonder reden van het schoolplein en in de klas viel hij weleens flauw. Hij was een “vreemde vogel” en daardoor werd hij op school ook nog eens gepest. Rowan deed ‘raar’ en zo kende zijn klasgenoten hem niet. Sterker nog, wij ook niet.
Onmacht
Je wilt wel wat doen maar je weet niet wat.We hebben het aangekeken totdat hij een keer niet goed werd op het voetbalveld. Je kon er eigenlijk op wachten. Het frustrerende was dat ik hem bijna nergens mee naar toe kreeg, alleen met een hele goede gegronde reden. Ik had destijds een sportdiëtiste ingeschakeld om hem te laten inzien wat een echte sporter nodig heeft. Zij gaf mij al een blik van ‘dit is niet goed”. Zijn lengte met zijn gewicht was toch wel erg zorgelijk. Wat moet je bij een diëtiste als je zoon niet wilt eten? Daarna hem ik hem meegekregen naar de schoolarts van de GGD. Die zei kom over een maand maar terug en ik weet zeker dat Rowan dan is aangekomen. Heeft ook de moeite genomen om allerlei voetbalverhalen mee te geven. Toen we de deur uit waren wist ik al meteen ‘dit gaat hem niet worden”.
De blik in de ogen van de arts vergeet ik nooit meer…... dit was foute boel!
Ik heb gelijk een afspraak gemaakt bij de kinderarts. Dit vond Rowan niet leuk, maar de situatie was gevaarlijk en ik moest doorpakken! Zijn gewicht met lengte was extreem zorgelijk. Daarnaast moesten er wat onderzoeken afgenomen worden. Bloed afnemen wat niet in 1 keer lukte dus moest nog een 2e keer en daarbij werd ook nog een hartfilmpje gemaakt. Die blik van die mevrouw die dat filmpje maakte vergeet ik nooit meer. Het filmpje zou digitaal verzonden worden naar de andere afdeling in het ziekenhuis. Echter, stond zij erop toe dat we het toch maar gelijk even persoonlijk gingen afgeven.
De uitslagen waren niet goed.
Toch besloot de kinderarts hem te laten gaan en hem zelf de kans te geven zich te herpakken. Ik zag dat hij ongelukkig was en hij wist het niet meer, maar toch…..ging hij door. Al moest hij er bij neervallen. Hij moest en zou presteren van zichzelf, in het veld en op school. De wedstrijden gingen gewoon door. Op een gegeven moment wist hij volgens mij niet meer dat hij op het veld stond. Hij stond er, maar daar had je het mee gehad. Ouders, ploeggenootjes, kennissen en vrienden begrepen er ook niets van. Waar is de Rowan die overal was? Bij de bal, die overzicht had en kunstjes deed?
Het was werkelijk hartverscheurend als moeder.
Ik kon er geen naam aangeven, laat staan dat een ander dat kon. Ik vreesde voor zijn leven! Het eerstvolgende bezoek bij de kinderarts had ik van tevoren een briefje afgegeven met de tekst “hoelang gaan we hiermee door totdat het echt fout gaat?” Ik was bang. Wat ik zag was dat hij uitgeput was. Die keer was hij weer afgevallen en zat hij heel diep in de gevarenzone. De kinderarts greep in. Haar woorden naar Rowan toe : je bent in een winterslaap aan het belanden net als een Beer. Hij wist precies hoe dat werkte. Dat moment als moeder vergeet je NOOIT meer! “Je moet blijven in het ziekenhuis, want het gaat niet goed met je” dat waren de woorden van de kinderarts. Die bij hem binnen kwamen als een donder slag bij heldere hemel. Hij raakte de controle kwijt. Wat ik het ergste vond is dat ik een kant van hem heb gezien die ik nog nooit eerder gezien had. Anorexia is een verschrikkelijke ziekte. Opnieuw beginnen; onderaan. Doodeng vond ik het. Je groeit al naar iets toe wat niet goed voelt. Ik heb gelijk 3 maanden verlof opgenomen en mijn doel was Rowan. Het was eigenlijk weer even mijn kleine Rowan. We moesten onderaan beginnen. Hij is 9 weken opgenomen geweest. We hadden een kinderarts, fysiotherapeut, diëtiste en een psychologe van het GGZ. Er is heel hard geknokt om Rowan uit het ziekenhuis te krijgen.
Met vallen en opstaan.
Rowan heeft nog 2 zusjes, Lieke van 6 jaar en Zoë van 2 jaar. Heel ons gezin stond op zijn kop. Met heel het gezin en familie hebben we geknokt om Rowan zoveel mogelijk bij te staan. De psycholoog zei dat Rowan de vorm “orthorexia” had. Je leert steeds meer over de eetstoornis, maar begrijpen doe ik het volgens mij nooit. Het doel is aansterken, maar als je dan toch met de vloeibare voeding (infuus) knoeit. Ik begreep het niet! In het ziekenhuis lag hij voor zijn herstel, verder wisten ze daar niets van de eetstoornis. We kregen de opdracht om niet in discussie te gaan met de artsen en andere mensen uit het ziekenhuis.
Soms voelde het wel eens alsof Rowan een slechterik was.
Maar hij kon er niets aandoen, het was de orthorexia! Uit het ziekenhuis Toen hij een goed gewicht had mocht hij naar huis. De weegmomenten bleven en de begeleiding van de psycholoog bleef ook, tot op de dag van vandaag. We hebben veel doelen en afspraken gemaakt en stapje voor stapje zijn we verder gegaan. Toch liep hij vast en was onze Rowan op zoek naar lotgenoot die hem begreep. Het gevecht tegen een eetstoornis is een hele eenzame strijd. Internet Ik ben gaan zoeken op internet. Hier ben ik in contact gekomen met een organisatie welke werkt vanuit ervaringsdeskundigheid, genaamd ISA Power.
De eerste ontmoeting met zijn coach was niet te beschrijven.
Hij voelde zich eindelijk ‘thuis’ en begrepen. Als moeder heb je alles over voor je kind, liefde geven, troosten, helpen met huiswerk, noem maar op, maar die eetstoornis begreep ik niet! Daarom is het heel belangrijk dat deze mensen er zijn, die het ook hebben doorgemaakt en weten wat het werkelijk is om een eetstoornis te hebben. Allen coaches hebben hun eetstoornis overwonnen en weten waar ze over praten. Dat geeft een heel fijn gevoel. Eigenlijk was er bij ons in de buurt maar weinig bekend over deze eetstoornis en wat de mogelijkheden waren. Ook ik als moeder heb me alleen gevoeld. Zelf kon ik niet bepalen wat wel én niet goed was en is.
Ik ben altijd mijn moedergevoel blijven volgen.
Op de goede weg! Rowan is op de goede weg. Als ouder wil je misschien te snel resultaat zien. Je wilt natuurlijk heel graag, zo snel mogelijk, je lieve, gelukkige, lachende, levensgenietende, voetballende zoon terug. Je wilt niet dat hij ongelukkig is, maar geniet van het leven! Als gezin hebben we allemaal wel op de een of andere manier te maken met de eetstoornis van Rowan. Een eetstoornis heb je niet alleen. Het is lastig, het valt niet altijd mee. Spontane uitjes naar de Mc Donalds, pannekoekhuis of feestjes zijn er niet altijd bij. Ik moet daar wel op letten dat ik daar niet al teveel aan toegeef. Ik vind dat moeilijk om daar een middenweg in te vinden. Daarnaast vind ik de dwang van Rowan ook lastig. Hij begint gewoon aan het eten omdat hij om 17.00 wilt eten. Ik heb al vaker tegenover hem gestaan omdat we het niet eens zijn over zijn dwang. Dat vind ik een hele lastige.
Er heerst bij ons in huis altijd een soort van spanning/stress.
Het eten is samen met mijn man onze passie, maar dat wij samen kokkerellen in de keuken dat is al lang niet meer. Omdat wij er ook niet altijd meer van kunnen genieten. Soms wens ik wel eens dat die eetstoornis er één dag niet is. Er heerst bij ons in huis altijd een soort van spanning.
Onverwachtste dingen kunnen we niet overzien, maar toch ben ik daar wel mee bezig. Zelf heb ik al veel geleerd over eetstoornissen. Dat het eigenlijk niet om eten gaat, maar hetgene wat erachter schuilt. Ik heb me lange tijd schuldig gevoelt.
Ik heb me als moeder schuldig gevoelt en dit hele gebeuren heeft mij onzeker gemaakt.
Wat heb ik anders moeten doen? Waar is het mis gegaan? Wat heb ik niet gezien? Ik was er altijd voor Rowan. Hij moest zich nooit bewijzen voor mij en we waren altijd met hem op pad. Onbegrip moet ik proberen los te laten, maar dat vind ik ook nog moeilijk. Wat ik zelf ook heel moeilijk vond dat mensen heel makkelijk zeiden “als hij maar gewoon gaat eten dan komt het wel goed”. Ik liet ze het maar, omdat veel mensen het gewoon niet begrijpen. Het is een ingewikkelde ziekte. Het is een ingewikkelde ziekte wat niet met een pilletje of na een week weer over is. Het beste in het herstel is te laten blijken dat je er zoveel mogelijk voor hem bent en hem vertrouwd. Ook is het belangrijk dat we beide open en eerlijk zijn tegen elkaar en duidelijk afspraken maken. Dat is iets wat Rowan echt wel nodig heeft.
We zijn nog best wel veel met eten bezig.
We willen terugval natuurlijk voorkomen, dus we herinneren Rowan er weleens aan dat hij iets moet eten en drinken. Op het moment dat we het gezegt hebben denken we al ‘dat hadden we beter niet kunnen doen’. Loslaten! Wat is dat moeilijk, voor hem maar ook voor ons! We zouden het meer moeten loslaten, maar dat is ook lastig, want je wilt dat hij voldoende binnen krijgt. En zeker omdat hij nog steeds heel intensief met voetbal bezig is. Sinds zijn geboort is Rowan al een slechte eter, maar we hadden de hoop dat dit nog weleens beter werd. Hij zal altijd slank zijn met zijn postuur en bouw en dat is oké! Luister heel goed naar de wensen van je zoon of dochter. Sinds Rowan gecoached wordt, die zelf een eetstoornis heeft overwonnen, is hij zich heel goed gaan voelen. Hij heeft hier heel veel steun aan. Uniek is dat ISA Power ook mannelijke coaches heeft die zich inzetten, dat kom je nog nergens tegen. Zijn inzet om de eetstoornis te overwinnen is heel groot. De methode die gebruikt wordt is ook heel positief gericht.
Voelen, doen en praten worden in het coach traject bij ISA Power gecombineerd.
De doelstellingen die hij samen met zijn coach maakt, komen vanuit hemzelf en vanuit niemand anders. Dit is ook heel belangrijk. Voelen, doen en praten worden in het coach traject gecombineerd. Voelen, doen en praten. Dit werkt beter dan alleen maar praten, want dat is Rowan zijn favoriete ding niet. Het lijkt me ook extra moeilijk, voor iedereen die worstelt met een eetstoornis, als de focus alleen maar of steeds op het eten zelf ligt. Er ligt namelijk zoveel meer verscholen onder de eetstoornis.
Ik blijf vertrouwen houden, ook al is dat soms erg moeilijk!
Bedankt voor het lezen van mijn verhaal,
Angelique
P.s: Heeft u ook nog tips die waardevol zouden kunnen zijn voor anderen ouders en familie leden? Stuur deze dan naar info@mijnkindheefteeneetstoornis.nl www.mijnkindheefteeneetstoornis.nl Een initiatief van ISA Power