Hechting en een eetstoornis

Meer dan tien jaar geleden ontwikkelde ik mijn eetstoornis. Waarmee het precies is begonnen, kan ik mij niet meer herinneren. Het is een ‘’slimme’’ ziekte die er langzaam en stilletjes insluipt. Vandaag geen snoepje meer, morgen ook geen koekje meer, overmorgen iets minder boter, volgende week helemaal geen boter en zo verbood ik mezelf langzaam alle producten die in mijn ogen slecht waren. Uiteindelijk was er nog slechts een mini lijstje over... Mijn lichaam schreeuwde om hulp, ikzelf als tiener schreeuwde om hulp, maar de eetstoornis was veel te machtig. Iedereen die ook maar enigszins een hand uitstak naar mij om te helpen, ketste ik meteen af. Ik was niet ziek!

Natuurlijk kon ik op deze manier leven niet heel lang volhouden en werd ik door een kinderarts verwezen naar een kliniek. Ik was zo ontzettend boos op haar. Ze ontnam mijn vrijheid en ik voelde mij prima! Verdoofd door alle eetgestoorde gedachtes ging ik naar de kliniek. Al snel sloot ik aan bij de maaltijden van de groep en wonder boven wonder leek het eten steeds minder een rol te gaan spelen. De stemmetjes klonken nog wel in mijn hoofd en er werden nog altijd verschillende trucjes toegepast, maar toch kwam er verandering in zowel mijn gewicht als in mijn gedachtes. Achteraf, besef ik mij maar al te goed dat deze grote stap vooruit te maken heeft gehad met de structuur, de liefde en de aandacht die ik hier kreeg. Eenmaal weer thuis was de structuur weg, werd mijn ziekte niet erkend en niet begrepen en moest ik maar gewoon normaal gaan doen. Normaal doen, terwijl jezelf nog wel honderd handvatten nodig hebt om weer te leren wat normaal is.

Bron, unsplash.com

Een jaar later was ik terug bij af en speelde de film van opname zich opnieuw af, maar dan in een ander jasje. Doordat ik echt zelf niet meer kon eten, werd ik voor de tweede keer bij de hand genomen. Ik kreeg sondevoeding en even hoefde ik niet meer zelf te vechten. En alhoewel iedereen vol verbazing was, was ik oprecht blij dat alles even van mij over werd genomen. Ik kon niet meer, ik wilde niet meer constant tegen die eetstoornis vechten of beter gezegd tegen mezelf vechten. Met bijna een gezond gewicht keerde ik terug naar huis. Een week later mocht ik mee op schoolreis en hoe fijn ik het ook vond om weer thuis en bij mijn vrienden te zijn, ik viel terug in mijn oude patronen.

Doordat ik ontzettend bang was dat mensen in mijn omgeving mij zouden laten vallen en ik mezelf schaamde voor al deze gedachtes en gedragingen rondom eten heb ik nog jarenlang op deze manier verder geleefd. Soms een kilootje meer en soms een kilootje minder.

Maar langzaam werd ik zelfstandiger, leerde ik iets meer uit mijn comfort-zone te stappen en durfde meer het échte leven te gaan leven. Ik bereikte met eigen wilskracht een gezond gewicht, kreeg complimenten dat ik er zo goed uitzag, haalde sportprestatie na sportprestatie binnen en studeerde af aan de universiteit. Ik had mijn leven voor een groot deel teruggehaald, maar toch ontbrak er iets. Een leegte, een groot verdriet wat ik niet onder ogen wil(de) zien. Al deze successen heb ik deels voor mezelf bereikt, maar ook zeker voor de buitenwereld. Mensen tevreden stellen, mensen niet teleurstellen, willen laten zien dat ik geen zielig persoon ben. Al deze successen zijn uiteindelijk maar materieel. Het grootste succes wat ik ooit wil bereiken is mezelf accepteren en mezelf kunnen vertrouwen.

Achter mijn eetstoornis verschuilt zich een hechtingsproblematiek. Ik heb nooit geleerd mijn gevoelens en emoties te uiten en zocht hiervoor coping mechanismen. Niet eten om maar niet te hoeven voelen, irreële angsten en dwangmatige gedachten. Verdriet en pijn uitten zich op allerlei manieren, maar niet op de juiste.

Meer dan tien jaar later, veel behandelingen en therapieën verder, heb ik mezelf al een stuk beter leren kennen maar ben er nog (lang) niet. Soms verlang ik terug naar dat kleine meisje van de basisschool. Een meisje dat nog geen zorgen mag hebben, die bij de juf mag uithuilen op schoot en die vrolijk zo hoog mogelijk probeert te schommelen met een koekje in haar hand.

Maar ook al ben je volwassen, bejaard of wat dan ook, iedereen verdient liefde en iedereen verdient een arm om zich heen als dat nodig is.

Herstel én leef niet alleen, maar samen!

Een jonge knul die dagelijks worstelde met zijn strijd tegen een eetstoornis

Geschreven door Ad

Mijn moeder is een wereldvrouw! Mijn rots in de branding. Hoe moet het toch voor haar zijn geweest?

De periode dat ze met lede ogen aanzag dat haar oudste zoon verandert in een angstige, boze en verdrietige puber. Een jonge knul die dagelijks worstelde met zijn strijd tegen een eetstoornis. Als ik terugdenk aan de afgelopen jaren word ik stil. Dertien jaar geleden alweer. De tijd vliegt.

Gelukkig hebben we deze belangrijke vraag de afgelopen jaren uitvoerig besproken.

Uren trokken we uit om samen te praten over hetgeen ons dwars zat. Vooral in mijn periode van mijn herstel vond ik altijd de tijd en de rust om mijn verhaal met haar te delen. Soms zette ik voor mijn gevoel grote stappen vooruit. Soms voelde het alsof ik terug was bij af. De wanhoop leidde af en toe tot blinde paniek. Radeloos voelde ik me dan. Telkens vond ik de rust bij mijn moeder. Ze gaf me kracht en liefde.

Mijn moeder overtuigde me dat mijn nieuwe pad me meer geluk zou brengen!

Ook op culinair gebied gaf ze me alle ruimte om weer te groeien naar een gezonde basis. Stapje voor stapje begon ik weer te genieten van het eten. Ik begon voorzichtig met het eten van dingen die ik jaren niet meer had gegeten. Ik at muesli voor het ontbijt. Ik dronk volle melk. Ik waagde het om een bakje yoghurt te eten na het avondeten. Mijn moeder overtuigde me dat mijn nieuwe pad me meer geluk zou brengen. Gaandeweg de tijd toverde mijn moeder weer als vanouds overheerlijke maaltijden op tafel. Zonder morren schoof ik aan en at ik alsof ik op culinair gebied een nieuwe ontdekkingstocht had ingezet.

Ben niet bang om je kind te kwetsen! Durf grenzen te stellen!!!

Er zijn ook zeker momenten geweest waarin mijn moeder zich anders had kunnen (moeten) opstellen. In de periode dat mijn eetstoornis het heftigst was regeerde ik. Mijn wil was wet. Ik hield er een ander menu op na. Ik had mijn eigen eisen voor het inkopen van voeding en drank. Hier maakte ik gretig misbruik van. Als iets me niet aanstond of er werd niet aan mijn eisen voldaan dan liet ik dat in woord en gebaar blijken. Dit heeft mijn moeder onmetelijk veel pijn en verdriet gedaan. Toch accepteerde ze in vele gevallen mijn gedrag. Achteraf gezien had ze op deze momenten leiding moeten nemen door het stellen van duidelijke grenzen. Tot hier en niet verder. Ze benoemde ook zelden wat het met haar deed. Ze gaf haar emoties niet bloot. Bang om mij te kwetsen. Laat dit een levensles zijn voor ouders die zich hierin herkennen. Ben niet bang om je kind te kwetsen. Durf grenzen te stellen. Laat eens zien wat het gedrag van je kind bij jou losmaakt.

Bovenal wil ik iedere ouder het volgende meegeven: Blijf geloven in de mens, de persoon, het kind achter de ziekte. Het is de ziekte die je zoon of dochter, tot wanhoop drijft. De grip op de woede, angst en emoties zijn ze volledig kwijt en stoppen ze in een obsessie voor eten. Door onvoorwaardelijk achter je kind te blijven staan, door liefde te delen, door verhalen uit te wisselen, door een schouder te bieden, zal er uiteindelijk een tijd komen dat je zoon of dochter waarvan je houdt weer opnieuw in je armen kunt sluiten.

Mijn moeder is een wereldvrouw! Ik kan met overtuiging zeggen dat ik ongelofelijk trots ben op mijn moeder, een wereldvrouw. Zonder haar steun, liefde en vriendschap had ik nooit het pad bewandeld dat ik vandaag de dag met een glimlach bewandel. Ad Penninx - Zoon van Anja

Sofie's 'do's and dont's' voor ouders!

Geschreven door Sofie Loots
Ervaringsdeskundige coach bij ISA Power

The do’s and dont’s voor de omgeving

Calorieën, gewichten, diëten. Als ik een gewicht hoorde dat lager was dan mijn eigen gewicht dan moest ik ook naar dat gewicht. Geen een gewicht was te laag voor mij. Ik voelde me altijd al de mindere. Naar mijn idee was ik lelijker, dommer dan alle andere meisjes uit mijn vriendinnengroep. Ik was mij continu aan het vergelijken met iedereen. Lees hier mijn 'do's and dont's' voor ouders!

Een eetstoornis gun je niemand. Het is een hele lijdensweg. Voor jezelf maar ook voor je omgeving. Je wilt je eetstoornis voor jezelf houden maar tegelijkertijd voel je je ook heel eenzaam. Eenzaam omdat je alleen maar bezig bent met (niet) eten, calorieën tellen, bewegen, eventuele dwanghandelingen uitvoeren. Eenzaam omdat niemand je begrijpt. Goed bedoelde adviezen uit de omgeving kunnen soms helemaal verkeerd uitpakken waardoor de eetstoornis juist groeit in plaats van afneemt.

Fotografie, unsplash,com

Mijn oren waren vooral gespitst op informatie die de eetstoornis deed groeien!

Calorieën, gewichten, diëten. Als ik een gewicht hoorde dat lager was dan mijn eigen gewicht dan moest ik ook naar dat gewicht. Geen een gewicht was te laag voor mij. Een oudere dame uit mijn straat vond het (ondanks mijn ondergewicht) knap van mij dat ik zo goed kon lijnen. Als tip gaf ze mee dat ik ook maar eens het Montignac dieet (in de jaren negentig was het Montignac dieet de manier om af te vallen) moest uitproberen. Toentertijd zei ik: “doe ik”. Gelukkig weet ik nu wel beter!

Praat niet over gewichten, diëten, en calorieën in de buurt van iemand met een eetstoornis.

Ik voelde me altijd al de mindere. Naar mijn idee was ik lelijker, dommer dan alle andere meisjes uit mijn vriendinnengroep. Ik was mij continu aan het vergelijken met iedereen. Dit ging ten koste van mijn zelfbeeld maar ook ten koste van mijn vriendschap. Ik ging mij steeds meer afzonderen. En hoe langer ik mij ging afzonderen hoe moeilijker ik het vond om de vriendschap weer op te pakken.

Mijn vriendinnen hebben lang geprobeerd om mij bij hun activiteiten te betrekken.

Maar mijn zelfhaat en mijn eetstoornis hielden dit tegen. Hoe moest ik calorieën tellen in hun aanwezigheid? Voor mijn gevoel belemmerde mijn omgeving mij in het uitvoeren van mijn eetgestoorde handelingen. Ook al koos IK ervoor om mij af te zonderen, ik voelde me hierna nog eenzamer.

Probeer onderscheid te maken tussen de persoon en het gedrag wat de persoon laat zien. Laat haar weten dat je er voor haar bent als zij jou nodig heeft.

Ook in mijn eigen familie zonderde ik me steeds meer af. Ik wilde niet meer dat zij mij zagen eten. Als ik at wilde ik mijn eigen gerecht klaarmaken. Dat nam ik dan in een plastic zakje mee naar mijn eigen slaapkamer. Ik heb mama ooit betrapt dat ze stiekem boter in de pan deed. Het weinige vertrouwen dat ik in anderen had was toen helemaal beneden niveau gedaald. De intentie van mama was vast goed bedoeld maar hierdoor werd de kloof tussen ons nog groter.

Wil je iets samen bereiken dan is vertrouwen essentieel. Het tonen van begrip is van belang om vertrouwen te winnen. Overbetrokkenheid en overbescherming kunnen averechts werken. Het kan zijn dat uw kind zich dan gecontroleerd voelt. Zorg voor een goede balans.

Sofie Loots

De 4 tips van Mette

Geschreven door Mette

Ja, het is soms moeilijk om te communiceren met je ouders omdat de ‘eetstoornis’ aanwezig is, of omdat je er zelf niet over wil praten en afstandelijk doet. Toch moet je blijven zorgen dat jullie samen blijven strijden. 

Hoi ik ben Mette,

Ik ben 16 jaar en ik spreek uit eigen ervaring! Fijn dat je dit leest en jouw kind ook wilt helpen. Ik wil je vertellen wat mij wel en niet geholpen heeft, lees hieronder mijn 4 tips.

Fotografie, unsplash.com

What to do and what not ?

Tip 1 : Samen staan we sterker dan alleen.

Ja, het is soms moeilijk om te communiceren met je kind, of omdat de ‘eetstoornis’ aanwezig is, of omdat ze er zelf niet over wilt praten en afstandelijk is. Toch moet je blijven zorgen dat jullie samen blijven strijden. Jullie tegen de eetstoornis. Soms moet je dan even keihard schreeuwen en boos worden op je lieve en maar al te waardevolle schat, maar dit doe je wetend dat je daarmee je die lieve schat helpt. Want je bent niet boos op die schat, maar op wat die schat neerhaalt. Dus door dan je schat over de streep te trekken en even boos te worden kunnen jullie samen weer op weg naar de top.

Tip 2 : Push niet té veel.

Wat ik hiermee bedoel is dat als je lieve schat zegt dat het goed gaat, je niet spontaan allemaal dingen in huis gaat halen die hij of zei vroeger altijd lekker vond. Er komt dan een bepaalde druk te staan om te presteren en te laten zien dat het écht goed gaat en deze druk is niet fijn en kan tot heel veel frustratie lijden. Dus tot er om gevraagd word niet spontaan doen!

Tip 3 : Verwen je schat

Zorg er elke dag weer voor dat hij of zij inziet dat zij of hij het verdiend om er te zijn. Soms even een bad aanzetten of een massage doet het goed. (Bij mij in ieder geval wel). Het kan natuurlijk ook gewoon zijn dat je klaarstaat met een handdoek als zij of hij natgeregend thuiskomt van school of training of whatever of gewoon een complimentje zo nu en dan. Het zijn de kleine dingen die er ook toedoen!

Tip 4 : Zorgen dat eten niet de hoofdzaak is thuis

Wat erg frustrerend kan zijn is als het de hélé tijd om eten draait. Je krijgt hiervan gewoon spontane migraine. Elke dag samen moeten lunchen of dingen zoals je moet thuis eten kunnen erg vervelend zijn. Als je echt wilt dat je lieve schat zijn of haar leven terugkrijgt moet je vertrouwen op hun eigen instinct en gevoel. Zo gaat het allemaal net een tikje makkelijker.

Ik was geen bourgondiër, ik was een vreetmonster met een eetstoornis

Geschreven door Kirsten

Het is bijna niet uit te leggen aan iemand die geen eetstoornis heeft hoeveel regeltjes je kunt verzinnen (en in stand kunt houden) omtrent eten. Het moeilijkste was toegeven aan mezelf, mijn ouders en anderen dat ik een eetstoornis had. Gelukkig heb ik een ervaringsdeskundige coach die niets gek or raar vindt.

Hoi, ik ben Kirsten,

Ik ben nu 42 jaar oud. Toen ik 41 jaar was ontdekte ik dat ik dat mijn omgang en regeltjes omtrent eten en mijn vreetbuien niets meer te maken hadden met mijn 'Bourgondische' leefstijl. Als een bourgondiër typeerde ik mezelf het liefst. Het was het excuus voor het vele eten. Ik kon niet anders concluderen dan dat ik een eetstoornis had.

Het toegeven aan jezelf dat je een eetstoornis hebt is erg moeilijk.

Het besluit om er vanaf te willen vond ik nog moeilijker omdat ik mij realiseerde dat dit zou betekenen dat ik al mijn 'veiligheden' (regeltjes en eetbuien) los zou moeten gaan laten. Het aller moeilijkste vond ik het om mijn ouders te vertellen dat ik een eetstoornis had. Ik kom uit een familie waar we allemaal van lekker eten houden, waar eten gelijk staat aan gezelligheid, maar waar ook diëten een vaak toegepast middel was om na een periode van veel eten de balans terug te vinden. Door mijn ouders te vertellen dat ik een eetstoornis heb was ik bang dat zij zich schuldig zouden gaan voelen omdat eten of diëten altijd een centraal thema is geweest in ons gezin. Hoewel mijn ouders verbaasd waren reageerden ze heel liefdevol en zijn ze erg geïnteresseerd in het coachingstraject dat ik gekozen heb om van mijn eetstoornis af te komen.

Ik woon al 20 jaar niet meer thuis, maar mijn ouders zijn erg belangrijk.

Ik woon al 20 jaar niet meer thuis, maar de rol van mijn ouders is er wel degelijk bij mijn herstel. Het begrip dat ze opbrengen, de interesse die ze tonen, de leerpunten die ik met hen kan delen en waar we leuke gesprekken over voeren, het draagt allemaal bij en maakt het voor mij ook makkelijker om over te praten.

Bij mij zie je aan de buitenkant niet hoe het werkelijk met mij gaat.

Ik ben een type waarbij aan de buitenkant niet te zien is hoe ik mij werkelijk voel. Ik zoek hulp en zet een traject in gang. Pas dan informeer ik mijn omgeving. Voor de mensen om mijn heen is bijna niet te herkennen dat het niet goed met mij gaat. Mijn eetstoornis zorgde er wel voor dat ik dikker en dikker werd, maar in ons gezin waren we allemaal stevig, dus in eerste instantie viel dat niet zo op. Toen ik uit huis ging had ik alle vrijheid om aan mijn vreetbuien toe te geven en toen vlogen de kilo's er aan. Mijn ouders waren toen wel bezorgd, maar aan een eetstoornis heeft niemand van ons ooit gedacht.

Omdat ik dik was werd niet meteen aan een eetstoornis gedacht.

Mijn ervaring is dat bij extreem dik minder snel de koppeling wordt gemaakt naar een eetstoornis dan bij extreem dun. Zelf heb ik daarom nooit mijn rare regeltjes omtrent eten, het dwangmatige en obsessieve eetgedrag en mijn compensatiedrang gezien als een eetstoornis. Mijn eetstoornis heeft zich notabene het meest gemanifesteerd toen ik eindelijk een normaal figuur had na mijn maagverkleiningsoperatie. Wat ik maar wil zeggen, een eetstoornis zie je niet altijd aan de buitenkant. Het zit in gedrag. Het gedrag kan heel subtiel zijn; selectief eten, stiekem eten, ogenschijnlijk onschuldige eetregeltjes, veel met gewicht bezig zijn, beweegdrang, laag zelfbeeld etc.

Toen ben ik gaan terugrekenen wanneer de regeltjes omtrent eten en de vreetbuien mijn leven in zijn geslopen en ik kwam tot het verbijsterende besef dat dit minstens 25 jaar geleden moet zijn geweest.

Het fijne aan coaching van ervaringsdeskundigen is dat ze dit gedrag herkennen.

Het is bijna niet uit te leggen aan iemand die geen eetstoornis heeft hoeveel regeltjes je kunt verzinnen (en in stand kunt houden) omtrent eten. Mijn coach vind geen van mijn regeltjes raar en herkent veel van mijn regeltjes, waarvan ik dacht dat ik de enige op de wereld was die dit soort absurditeiten zichzelf heeft opgelegd. Je hoeft een ervaringsdeskundige coach niet uit te leggen hoe dit soort regeltjes een eigen leven gaan leiden, ze hebben het immers zelf ervaren.

Het voelt als een bevrijding dat ik mijn eetstoornis heb toegegeven.

Het voelt als een bevrijding dat ik mijn eetstoornis heb toegegeven en erover kan spreken met anderen (dierbaren, lotgenoten). Het is niet meer een geheim en de eenzame strijd die het jaren is geweest. Juist het begrip uit de omgeving maakt dat ik met de dag gemotiveerder wordt om definitief mijn eetstoornis achter me te willen laten. Ik durf steeds beter de regeltjes en dwangmatigheden los te laten en ik leer steeds meer te vertrouwen op mezelf. Coaching helpt hierbij erg goed, maar de steun van je dierbaren is minstens zo essentieel.

Kirsten

Je moet patat eten!

Geschreven door Klaartje

Fotografie, unsplash.com

'Weet je wat jij moet doen, je moet gewoon patat eten een een gevulde koek, dan zit die laatste kilo er zo aan' zei de diëtiste tegen mij.

Ja die laatste kilo, het moest erbij, dan zou ik weer 55 kilo wegen en dan zou ik zogenaamd opeens hersteld zijn. Alsof die ene kilo mijn negatieve gedachten in mijn hoofd ook zouden sussen?

De diëtiste focuste zo erg op mijn gewicht dat ik echt dacht dat ze er helemaal niets van begreep. Thuis aten we eigenlijk altijd verse producten en geen dingen die uit pakjes kwamen of bewerkt waren. Het moeilijkste in de kliniek was dan ook dat ik opeens dingen moest gaan eten die ik nooit had gegeten en waarvan mijn ouders mij geleerd hadden dat deze ongezond waren.

Ook leerde ik van andere meiden hoe zij de begeleiders om de tuin leidde en hun eten weer uitspuugde, in de plantenbak gooide of door het toilet spoelde. Ik moet zeggen dat ik veel heb geleerd in de kliniek, maar ook hoe het dus NIET moest. Het was verleidelijk om mee te gaan in de concurrentie en om te kijken wie het minste kon eten. Uiteindelijk heb ik gekozen om te eten, zodat ik daar zo snel mogelijk weg kon!

Wat heb ik geleerd over mezelf?

Ik heb vooral geleerd dat ik alles weer kan en mag eten, ik had heel veel verboden voedsel voor mijzelf: dingen die ik absoluut niet mocht eten van mijzelf. Dat waren dingen die ik ongezond vond of slecht zouden zijn voor mijn gezondheid zoals suiker, vet, oliën, pasta, brood, eigenlijk overal waar koolhydraten in zaten. Het afvallen ging zo natuurlijk heel snel, zeker als ik ook nog elke dag ging hardlopen.

Ik weet nu dat eten echt zoveel voordelen heeft en mij heel veel kracht en energie geeft. Eten hoeft niet altijd perfect en gezond te zijn. Als ik ik nu bij vrienden komen en ze hebben stampot of een pizza dan raak in niet meer in paniek. Tja ik zou misschien mijn gasten wat anders voorschotelen maar dat neemt niet weg dat hun er ook liefde in hebben gestopt en dat het eten nog altijd zal voeden, ook al heeft het misschien minder voedingswaarde dan mijn maaltijdsalades met gerookte zalm en noten.

Heb je tips voor anderen ouders of kinderen?

Het zou fijn zijn geweest als ik met de diëtiste en begeleiders in de kliniek nog meer over andere dingen zou kunnen hebben gehad. Het zou beter zijn als klinieken meer maat trajecten zouden aanbieden die echt aansluiten bij de wensen van de cliënt. Nu kan dat natuurlijk niet bij iedereen. Maar ik zou liever hebben gehad dat ze meer aandacht zouden hebben besteed aan mijn negatieve zelfbeeld en lage zelfvertrouwen dan altijd maar dat eten, de hoeveelheid, de tijden en de tussendoortjes die ik moest eten!